Nawigacja

BEZPIECZNA SZKOŁA

PEDAGOG SZKOLNY

Pedagog informuje:

„Ciemna strona telefonu komórkowego”

Wydaje się, że współczesny telefon komórkowy jest dobrodziejstwem naszej cywilizacji, a tymczasem staje się jej przekleństwem. Dlaczego? Jak coś, co ułatwia nam życie może doprowadzić do jego unicestwienia? Wystarczy spojrzeć na nasze dzieci, młodzież. Telefon komórkowy stał się nieodzownym ich atrybutem. Wyniki badań wskazują, że co trzeci nastolatek nie wyobraża sobie nawet dnia bez telefonu, a co czwarty czuje się nieswojo, gdy zapomni go ze sobą zabrać. Ogólnopolskie badanie „Młodzież a telefon komórkowy " przeprowadzone w marcu 2011 r. przez TNS OBOP na reprezentatywnej grupie 400 Polaków w wieku 12-19 lat. Badanie zrealizowano
w ramach kampanii Uwaga! Fonoholizm). Wśród polskich nastolatków można zaobserwować syndrom nadmiernego korzystania z telefonu komórkowego. Z tego powodu stanowi on wielkie zagrożenie. Psychologowie mówią już o zjawisku uzależnienia się od komórki.

 

Fonoholizm to inaczej uzależnienie od telefonu komórkowego. Objawia się nadmiernym przywiązywaniem uwagi do telefonu komórkowego oraz nadużywaniem go
w różnych codziennych sytuacjach.

 


 Jest to zjawisko nowe, ale opiera się na mechanizmie analogicznym, który występuje
w przypadku uzależnienia od narkotyków, papierosów czy alkoholu.

Jak rozpoznać zagrożenie?

Jeśli młody człowiek:

1. Przywiązuje wyjątkową rolę do telefonu komórkowego, towarzyszy mu on w każdej wykonywanej czynności. Musi mieć go cały czas przy sobie, często nosząc ze sobą dodatkową baterię;

2. Odczuwa niepokój, staje się nerwowy, nadpobudliwy, jeśli ze sobą nie ma telefonu komórkowego;

3. Odczuwa stałą potrzebę kontaktowania się z innymi przez telefon, a unika kontaktów bezpośrednich.

Zagrożenia wynikające z nadmiernego używania telefonu komórkowego:

1. Osłabienie tradycyjnych więzi społecznych, zarówno w rodzinie jak i w kontaktach z rówieśnikami;

2. Zubożenie języka komunikacji. Młody człowiek, np.: pisząc sms-y używa specyficznego, skrótowego języka. Ten sposób komunikacji przenosi często na kontakty bezpośrednie, co prowadzi do częstych błędów językowych, widocznych w mowie i piśmie;

3. Trudności w nawiązywaniu relacji bezpośrednich;

4. Zanik zainteresowań i pasji młodego człowieka;

5. Zaburzenia funkcji biologicznych, tj.: odżywianie, sen co może przełożyć się na trudności w nauce.

Jak możemy chronić dzieci i młodzież przed nadmiernym korzystaniem
z telefonu komórkowego?

 1. Jak najpóźniej wprowadzać telefon w życie dziecka;

2. Zadbać o to, aby dziecko poznało zasady właściwego użytkowania, np.: wyłączmy komórkę na czas pobytu w szkole, nie używamy w trakcie trwania lekcji, nie rozmawiamy głośno na ulicy czy
 w autobusie, aby nie zakłócać innym osobom spokoju, nigdy nie używamy telefonu w teatrze, kinie czy kościele.

3. Ustalić limit rozmów – kupujemy dziecku kartę z określonym doładowaniem i umawiamy się, że to ma wystarczyć na miesiąc, jeśli dziecko zużyje określony limit wcześniej nie dokupujemy nowych kredytów;

4. Dawać dobry przykład – używajmy telefonu komórkowego tylko wtedy kiedy musimy, a nie
w każdej chwili;

5. Rozmawiać i aktywnie uczestniczyć w życiu dziecka - jeśli dziecko będzie się czuło ważne, jego potrzeba przynależności i miłości zostanie zaspokojona, wówczas istnieje mniejsze prawdopodobieństwo, że ulegnie uzależnieniom;

6. Obserwować dzieci – zwracajmy uwagę na to, w jakich sytuacjach dzieci używają telefonu komórkowego i z jaką częstotliwością to robią;

 7. Wytłumaczyć dziecku, że zdobycze techniki tylko wtedy dobrze służą człowiekowi gdy zachowa umiar w ich korzystaniu.

 

Rodzicu, pamiętaj, że telefon komórkowy, podobnie jak jego elektroniczni kuzyni – telewizja
 i komputer – mają ogromny wpływ na rozwój dzieci i młodzieży – może nam wiernie służyć, albo stać się wymagającym panem. Możliwość zadecydowania, czy okaże się naszym przyjacielem czy wrogiem dosłownie „leży w naszych rękach”.

 

 

Uwaga!

Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) wydała oświadczenie, że fale emitowane przez telefony komórkowe mogą być kancerogenne, tzn. rakotwórcze. Biorąc pod uwagę sposób korzystania z telefonu komórkowego najbardziej zagrożona jest głowa. W badaniach z użyciem pozytonowej tomografii emisyjnej (PET) wykazano zmniejszenie lokalnego przepływu krwi w ludzkim mózgu, co może powodować zmiany aktywności neuronalnej.

 

 

U użytkowników telefonów często można zaobserwować:

 

bóle głowy, bezsenność, zaburzenia koncentracji i pamięci, uczucie przewlekłego zmęczenia, nadmierną potliwość organizmu, świąd skóry, skoki ciśnienia krwi i zmiany obrazu krwi (aglutynacja, spadek leukocytów), zaburzenia hormonalne, zaburzenia funkcjonowania układu odpornościowego, zaburzenia wzroku i słuchu

 

 

Co robić, by telefon mniej szkodził zdrowiu?

  • Zawsze warto wyłączać telefon kiedy nie jest potrzebny.
  • Nie spać z włączonym telefonem blisko głowy – bezpieczna odległość to 2–3 metry dystansu.
  • Nie prowadzić rozmów z dala od stacji bazowych (antenka na jedną  kreseczkę), gdyż telefon będzie się starał ciągle połączyć i tym samym będzie zwiększał maksymalnie sygnał. 
  • Podczas prowadzenia rozmów w obiektach zamkniętych, należy zbliżyć się do okna, aby nadajnik i stacja bazowa mogły pracować z mniejszą mocą.

Bibliografia:

 http://edukacjamedialna.pl

https://www.zsmikorzyn.pl/.../Mlodziez%20a%20telefony%20komorkowe%20informator%20dla%... www.pawlowicz.opoka.org.fonoholizm www.vegamedica.p

 

Barbara Ciemniewska

 

 

„Nawet mrok kiedyś przeminie, wkrótce nadejdzie nowy dzień.
 A kiedy wzejdzie słońce, rozbłyśnie jaśniej niż kiedykolwiek wcześniej”
J. R.R. Tolkien

Świat oczami dziecka – czego dzieci nam nie mówią:

1.Słuchaj mnie.

                 Kiedy opowiem Ci o tym, co dla mnie ważne, patrz mi w oczy.                          Czuję wtedy, że ja i moje sprawy są dla Ciebie ważne.

2.Nie krzycz na mnie.

Boję się wtedy Ciebie i myślę, że skoro na mnie krzyczysz,
 to ze mną musi być coś nie tak.

3.Uwielbiam, kiedy spędzasz ze mną czas.

Jesteś w dobrym humorze, bawisz się ze mną, śmiejemy się
i tworzymy piękne wspomnienia, do których jako dorosły będę
z przyjemnością wracał.

4.Pozwól mi dorastać w moim własnym tempie.

Nie zmuszaj mnie do robienia rzeczy, na  które jeszcze mam czas. Pamiętaj, że jestem dzieckiem i najlepiej odkrywam świat poprzez zabawę.

5.Nie porównuj mnie do rodzeństwa czy rówieśników.

Czuję się wtedy gorszy, a tak bardzo potrzebuję Twojej akceptacji.

6.Naucz mnie dbania o swoje potrzeby.

Wyśpij się, odpocznij, realizuj swoje zainteresowania, spotykaj się z przyjaciółmi. Pokaż mi, że bycie rodzicem i spędzanie czasu z dzieckiem może być źródłem radości. Naprawdę nie chcę widzieć jak cierpisz i poświęcasz się dla mnie, a później jesteś zdenerwowany i sfrustrowany. Martwię się wtedy, że to przeze mnie.

7.Przytul mnie, kiedy jest mi smutno. Pozwól mi płakać.

Nie mów mi, że chłopcy nie płaczą, że jestem beksą, i że powinienem być w dobrym nastroju. Moje uczucia są prawdziwe. Tak samo jak Twoje.

8.Bądź przy mnie, kiedy się boję. Nie wyśmiewaj się z moich dziecięcych lęków.

Powiedz mi, że też kiedyś bałeś się ciemności i pozwól mi trzymać latarkę przy poduszce.

10.Kochaj mnie, dlatego, że jestem,

nie dlatego, że szybko biegam, recytuję wiersze, jestem „grzeczny”. Kochaj mnie także wtedy, kiedy popełniam błędy i potrzebuję Twojego wsparcia. Potrzebuję być pewny,
 że kochasz mnie także wtedy kiedy coś mi nie wyjdzie.

11.Pamiętaj, że najprawdopodobniej przejmę Twoje przekonania o mnie samym,            o innych ludziach, o życiu.

 Znajdź czas, aby zastanowić się, czy Twoje przekonania są prawdziwe i czy będą mi służyć. Jeżeli myślisz, że ludzie są źli i wykorzystują innych, w życiu będzie mi trudniej  i będę nieufny.

12.Okazuj miłość swojemu partnerowi/partnerce.

To od Was uczę się rozwiązywania konfliktów, radzenia sobie
 z trudnymi sytuacjami oraz zrozumienia, czym jest prawdziwa miłość.

13.Wiem, że kochasz mnie i starasz się dla mnie ze wszystkich sił.

Pokaż mi, że gorsze dni i drobne potknięcia są częścią życia. Wyciągnij wnioski, zadbaj
o swoje samopoczucie i wybacz sobie. Dzięki temu nauczę się reagować podobnie.

14.Uśmiechnij się do mnie.

Twój szczery uśmiech działa na mnie kojąco.
Czuję się wtedy bezpieczny i kochany.

Z książki D. Stochaj „Ostatnie 100 dni mojego życia”

 

 

ASERTYWNOŚĆ

Szacunek do siebie oraz do innych to sedno asertywności. 
To określony sposób funkcjonowania:

  • pewność siebie;
  • poczucie własnej wartości i godności;
  • szacunek dla siebie i innych;
  • realizacja własnych potrzeb i praw bez naruszenia godności innych;
  • szczerość;
  • swoboda i aktywne rozumienie tego, co się dzieje;
  • elegancja działania.

NIE jesteś tylko po to, aby spełniać czyjeś oczekiwania.

INNI też nie są tylko po to, aby spełniać Twoje oczekiwania.

Pamiętaj!

Inni reagują na nas tak, jak im na to pozwalamy, pokazując, jak mogą nas traktować!

 

ASERTYWNOŚĆ, to:

  • mówienie o sobie dobrze;
  • mówienie o swoich wadach;
  • przyznawanie się do błędów i przepraszanie;
  • wyrażanie uczuć, które żywimy do innych;
  • wyrażanie czasowych stanów emocjonalnych, które żywimy do innych;
  • proszenie o coś, czego chcemy lub co nam się należy;
  • odmawianie czegoś komuś;
  • przyjmowanie komplementów;
  • przyjmowanie krytyki i negatywnych ocen;
  • kończenie trudnych spraw, rozmów;
  • reagowanie na trudne sprawy innych.

 

 

WSPARCIE PSYCHOLOGICZNO - PEDAGOGICZNE

Drodzy Rodzice!  Drodzy Uczniowie!

W tym trudnym dla nas wszystkich czasie pragnę zapewnić o swojej gotowości do wsparcia. Jeśli ktoś z Was  ma taką potrzebę, to zachęcam do kontaktu. Pomoc w postaci konsultacji, poradnictwa i ewentualnych interwencji psychologiczno-pedagogicznych kieruję do Rodziców oraz naszych Uczniów. W sytuacjach trudnych takich jak: pojawienia się lęku, obniżenia nastroju, czy innych przejawów kryzysu emocjonalnego lub nieradzenia sobie
 z sytuacją zewnętrzną, proszę o kontakt.

Proszę o kontakt  za pośrednictwem dziennika elektronicznego lub poprzez pocztę elektroniczną na adres e-mail:  bar.ciem@wp.pl

 

Zachęcam jednocześnie do regularnego zapoznawania się z informacjami zamieszczanymi przeze mnie na stronie internetowej szkoły
 w zakładce POMOC PSYCHOLOGICZNO-PEDAGOGICZNA.

Sukcesywnie będę przygotowywać artykuły, materiały edukacyjne, porady oraz inne informacje, które mogą się okazać dla Państwa przydatne w tym szczególnym czasie.

 

Pozdrawiam serdecznie, życząc dużo zdrowia!

Barbara Ciemniewska 

 

WAŻNE TELEFONY  

Sytuacja w jakiej obecnie się znaleźliście jest dla Was młodych ludzi bardzo trudna. Zostajecie w domach, pozbawieni bezpośrednich kontaktów z koleżankami i kolegami. Rozumiemy, że to może wywoływać negatywne emocje. Dlatego bardzo zachęcamy do korzystania z telefonu zaufania.  Infolinia jest całkowicie bezpłatne i anonimowe. Wsparcia udzielają pedagodzy i psycholodzy mający doświadczenie w pracy z osobami w trudnych sytuacjach, a w takich właśnie jesteście.

Konsultanci są tam dla Ciebie i czekają na Twój telefon. Wysłuchają Twojego problemu i razem zastanowicie się nad jego rozwiązaniem. Nie bój się dzwonić!

1.Młodzieżowe Pogotowie Emocjonalne

Telefon zaufania dla uczniów działa od środy do niedzieli w godz. 17.00–1.00. Pod numerem telefonu 725 400 309 dyżury pełnią psycholodzy.

Można też wysłać SMS-a o treści: @flowfundacja.

2.Telefon zaufania dla Dzieci i Młodzieży- 116 111.

Telefon 116 111 działa całodobowo przez 7 dni w tygodniu, można także zarejestrować się na stronie https://116111.pl/ oraz napisać wiadomość e-mail.

Pamiętaj: 116 111!

3.Telefon – niebieska linia dla ofiar przemocy w rodzinie – 800 12 00 12

4.Telefon zaufania RZECZNIKA PRAW DZIECKA – 800 12 12  12   

.    5. Telefon Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej we Wrześni – 61 102 13 90    lub  603 993 506

Adres: ul. Leśna 10,  62-300 Września

e-mail: poradniapsychwrzesnia@op.pl         e-mail: sekretariat@ppp-wrzesnia.pl

strona www: www.ppp.wrzesnia.powiat.pl


Godziny przyjmowania interesantów:

           Poniedziałek 7.30 – 16.00          

 Wtorek 7.30 – 15.30

                              Środa 7.30 – 15.30                        

                    Czwartek 7.30 – 15.30                    

 Piątek 7.30 – 15.00

6.Telefon Powiatowego Centrum Pomocy Rodzinie we Wrześnitel./fax 61 640 45 50

Adres: ul. Wojska Polskiego 1, 62-300 Września

e-mail:: sekretariat@pcprwrzesnia.pl       strona www: www.pcprwrzesnia.pl

Godziny urzędowania: poniedziałek - piątek 7:30 - 15:30

7.Telefon Ośrodka Pomocy Społecznej w Miłosławiu – 61 438 37 49

Adres: ul. Wrzesińska 19,  62-320 Miłosław

e-mail: ops.miloslaw@op.pl

pracownicy socjalni: ( 61) 438 26 40 (biuro nr 5)

                                       ( 61) 438 37 58 (biuro nr 7)

świadczenia rodzinne: (61) 438 37 49

 

Kilka porad, jak sobie radzić w kontaktach z dziećmi w czasie epidemii.

 10 wskazówek - jak wspierać dziecko i młodzież w obliczu pandemii.

Pamiętajcie, iż w zaistniałych okolicznościach, uczucie strachu jest zupełnie naturalne i zrozumiałe, dlatego Drogi Rodzicu!

Obserwujmy - siebie i nasze dzieci. Nie tylko pod kątem infekcji, ale i tego, jak emocjonalnie radzimy sobie z otaczającą rzeczywistością. Jak dziecko reaguje na tę sytuację, jak reaguje na nas?  Czy dopytuje? Czy unika rozmów? Czy sądzi, że musi nas chronić i robi dobrą minę do złej gry?  A jak my się zachowujemy? Czy epidemia, zagrożenie jest stale obecne w naszych rozmowach?

Bądźmy gotowi do rozmowy - przygotujmy sobie zestaw kilku rzetelnych faktów, którymi możemy się z naszym dzieckiem podzielić. Czasem trzeba będzie powtórzyć je wielokrotnie. Bądźmy gotowi na konfrontację. Bądźmy w tych rozmowach spokojni, opanowani i rzeczowi. Jeśli sami jesteśmy kłębkiem nerwów i mimo szczerych chęci nie udaje się nam zachować spokoju, zastanówmy się, kto z naszego otoczenia mógłby taką rozmowę przeprowadzić? Fajnie, jeśli jest to osoba bliska. Naprawdę psycholog jest ostatnią osobą w tej kolejce. Wizyta u specjalisty może tylko nasilić różne lęki.

Mówmy szczerze: „Nie wiem - ile to będzie trwało?”, „czy wszyscy zachorujemy?”, „kto pierwszy umrze z naszej rodziny?”. Takie pytania mogą szokować, złościć. Zachęcamy do tego, by cieszyć się, że dzieci traktują nas jako ważne źródło informacji. Szczerość zawsze buduje zaufanie.

Rozmawiajmy, jak radzić sobie z lękiem - to bardzo ważna wiedza. Opowiedzmy dzieciom, co my robimy, żeby trudne myśli nie zapanowały w naszej głowie (czytanie książek, oglądanie komedii, gry).Pytajmy, co im pomaga. Dzieci są w tym bardzo kreatywne i mogą nas zaskoczyć super pomysłami. Zastanówmy się, co możemy wspólnie robić, aby zachować dobry nastrój.
 Szczerze rozmawiajmy o tym, że i my dorośli przeżywamy trudne emocje, ale znamy sposoby,  aby z nimi sobie radzić. W tych rozmowach ważne jest zachęcanie do tropienia lęków niewypowiedzianych - czasem to, co dzieci mają w głowie jest dużo straszniejsze od rzeczywistości. Kiedy taki lęk ujrzy światło dzienne, traci na swojej mocy, no  i można się nim zaopiekować  (to trochę jak z koszmarami sennymi). Jeśli to jest możliwe, dajmy dziecku czas na płacz, złość  i inne trudne emocje.

Wskazujmy na czasowość pewnym ograniczeń czy rozwiązań - szczególnie dla nastolatków, obecna sytuacja może być bardzo trudna. Mogą mieć poczucie zamachu na ich podstawowe prawa i ograniczanie wolności. Rozmawiajmy z nimi o tym. Pokazujmy terminowość tych rozwiązań i to, czemu one mają służyć.

Bądźmy odpowiedzialni - ta sytuacja może być świetną lekcją empatii, wrażliwości i właśnie odpowiedzialności za wspólnotę: rodzinną, klasową, sąsiedzką. Nasze zachowania przecież przekładają się bezpośrednio na rozprzestrzenianie wirusa, a więc na życie i zdrowie innych ludzi. Rozmawiajmy o tym z naszymi dziećmi.

Nie oszukujmy - starajmy się być spokojni - nie panikujmy. Jednak, kiedy rozmawiamy o rzeczach trudnych, ulegamy emocjom, a przyłapuje nas na tym młody człowiek i zadaje pytanie, co się stało, nie odpowiadajmy, że nic. Takie ucinanie rozmowy, tworzenie tajemnic, jest pożywką do karmienia lęków.

Zadbajmy o potrzeby dzieci - tak jak my potrzebujemy porozmawiać z bliskimi, koleżanką czy kolegą, nasze dzieci również tego kontaktu potrzebują. Zadbajmy o to. Rówieśnicy są bardzo ważni.

Pamiętajmy o nowych technologiach - to dobry moment, żeby z nich również korzystać. Uczmy się razem zdrowych   nawyków - i bądźmy wzorem do naśladowania. Pokażmy i przećwiczmy, jak myć ręce, jak zasłaniać usta, jak dbać o wypoczynek, odpowiedni sen i dobry nastrój.

Zadbajmy o innych - a może w tej trudnej sytuacji spróbujemy zająć się czymś użytecznym?  Może razem z dzieckiem wesprzemy słabszych, którzy potrzebują naszej pomocy.

                                                                                                                            Barbara Ciemniewska

 

 

Kontakt

  • Szkoła Podstawowa im Jana Pawła II w Orzechowie

    ul. Szkolna 18
    62-322 Orzechowo
  • /fax:(61)4371089
liczba odwiedzin: 895149